Ελληνική Δημοτική Μουσική

Εφόσον κατανοούμε και αποδεχόμαστε τον όρο μουσική γλώσσα, μπορούμε, προχωρώντας λίγο παραπέρα, να πούμε ότι η δημοτική μουσική είναι η μουσική γλώσσα του λαού. Ενώ με μία επιφανειακή ματιά δεν φαίνεται να υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ της μουσικής γλώσσας των πρωτόγονων φυλών και της δημοτικής μουσικής γλώσσας, αν προσεγγίσουμε το ζήτημα  από κοινωνιολογική πλευρά θα εντοπίσουμε θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ τους, τόσο στον τρόπο γένεσής τους, όσο και στη λειτουργία τους. Η μουσική των φυλών γεννιέται μέσα από τη μαγική τελετουργία, όταν ο λόγος μετατρέπεται σε ρυθμικό υπόβαθρο για τον τελετουργικό χορό, για την τελετουργική πράξη. Όταν πια οι άνθρωποι οργανώνονται σε γεωργικές κοινότητες, η πρωτόγονη τελετουργική μουσική με τη μαγική αξία και λειτουργία της, ήδη έχει περάσει από το χώρο της μαγείας στο χώρο της θρησκείας, είναι θρησκευτική μουσική.  Η δημοτική μουσική γεννιέται ακριβώς τότε. Όταν ο άνθρωπος, οργανωμένος πια σε κοινότητες διαχωρίζει τις θρησκευτικές δραστηριότητές του από τις βιωτικές. Από τότε και μετά η θρησκευτική μουσική γλώσσα εκφράζει τα «υψηλά» νοήματα, κρατά για τον εαυτό της το προνόμιο να είναι στις τελετές η οδός για την ψυχική ανάταση προς το θείο και χρόνο με το χρόνο επιτηδεύει τον μουσικό λόγο της, θέτωντας τις βάσεις για την μετέπειτα ανάπτυξη της λόγιας μουσικής. Αντίθετα από τη θρησκευτική, η δημοτική μουσική μιλά για την ανθρώπινη ζωή με ένα καθημερινό ανεπιτήδευτο λόγο, αλλά δεν παύει παράλληλα να   καταπιάνεται με το υψηλό, το ηρωϊκό , το υπερβατικό, το ονειρικό και το μαγικό, χωρίς να αλλάζει το ύφος του λόγου της.